Blogopmaak

Wat ik las in 'Wat wij zagen'

Jammer dat het boekenweekgeschenk dit jaar niet over mensen gaat, maar over gebeurtenissen, en dan vooral over ongeloofwaardige. Wat wij zagen van Hanna Bervoets gaat weliswaar over enkele personages die werken als ‘content moderator’ voor een online platform en elke dag van honderden aanstootgevende filmpjes moeten beoordelen of zij moeten worden verwijderd of niet, maar tot leven komen zij niet. 

Het onderwerp is actueel en nodigt uit tot nadenken, want wat zien wij inderdaad niet allemaal langskomen aan filmpjes op internet en wie bepaalt wat wij wel en niet te zien krijgen? In plaats van dat Bervoets laat zien en voelen wie deze moderators zijn en hoe zij langzaamaan ontwricht raken door wat zij zien, diept ze de personages nauwelijks uit en komt de ontwrichting totaal niet uit de verf. 

Het verhaal is gegoten in de vorm van een persoonlijke ontboezeming van Kayleigh, een van de moderators, aan een advocaat. De techniek van vertraging om spanning op te wekken is net iets te veel zichtbaar, waardoor je eigenlijk al vanaf het begin ongeveer kunt voorspellen wat er gaat gebeuren: “‘Maar hoe hield je het in godsnaam vol onder die omstandigheden?’ Dat wilde mijn tante Meredith weten toen de eerste krantenartikelen over ons werk verschenen. Ik kan me voorstellen dat u het zich ook afvraagt. Dus goed, voor ik verder ga, twee redenen’”. 

Wat ik vooral kwalijk vind, is dat de focus op de gebeurtenissen ligt en helemaal niet op de ontwikkeling van de personages, wat juist bij dit thema essentieel is. Daardoor is het bijna lachwekkend dat een aantal personages gaat geloven dat de aarde plat is en de Holocaust ontkent, en is het volstrekt ongeloofwaardig dat dit verband zou houden met het bekijken van de filmpjes. 

Hoe functioneel zijn daarnaast de vele seksscènes in het opslaghok van het kantoorgebouw, want de auteur zal toch niet serieus menen dat moderators door een overdosis aan perverse filmpjes zo’n drang naar seks krijgen dat ze niet kunnen wachten tot zij thuis zijn?  

Als je bedenkt hoeveel prachtige, aangrijpende boeken er in de wereldliteratuur zijn geschreven over hoe de mens zich verhoudt tot verschrikkingen, is dit boekenweekgeschenk, dat toch een beetje als ‘ambassadeur’ van de literatuur door Nederland rondgaat, en gezien de al spoedig veelvuldig verkochte vertaalrechten door een nog veel groter deel van de wereld, niet alleen een belediging voor de mensen die inderdaad dit werk moeten doen, maar ook een voor de literatuurliefhebber die niet op oppervlakkige spanning zit te wachten, maar aan het denken gezet wil worden over wat wij hier op aarde met z’n allen eigenlijk aan het doen zijn.

Share by: