Een echtgenoot kan zijn liefde op verschillende manieren laten blijken. De voor mij meest dierbare blijk van liefde is dat mijn man mij met enige regelmaat een kinderboek cadeau doet. Natuurlijk weet hij dat ik mezelf arm koop aan allerlei ingewikkelde boeken, waar ik regelmatig aan ten onder dreig te gaan, en toch blijft hij in mij ook het kind zien, dat ik ooit was, maar bovendien nog steeds ben. Dat kind in onszelf is misschien wel het kostbaarste stukje van iedere volwassene, dat gekoesterd mag worden. En ik? Ik ben elke keer als een kind zo blij als ik het pakpapier openscheur en een prachtig prentenboek in mijn handen vind. Onlangs kreeg ik een aanvulling op mijn inmiddels grote verzameling prentenboeken van Marit Törnqvist, Schildpad en ik, en mijn kinderhart maakte een vreugdesprong, omdat mijn verbeelding bij de eerste aanblik al volop in gang werd gezet: een man loopt langs de kustlijn met – ja heus! – een reuzenschildpad aan de lijn! De ernst en vanzelfsprekendheid van dit kleine wonder, die uit de gezichtsuitdrukking van de man en de schildpad blijken, raken diep en doen vermoeden dat er, zoals in alle boeken van Marit Törnqvist, eindeloos verdwaald kan worden, in de breedte en de diepte.

Aan de binnenkant van de omslag zie je een uitgestrekte zee en een piepklein stoombootje in de verte. De uitgestrektheid roept eenzaamheid en verlangen op, maar ook nieuwsgierigheid. Op de titelpagina staan een schildpad en een kind dat de schildpad voert, de schildpad vele malen groter dan het kind. En dan komt het verhaal: het is de avond voor de verjaardag van de ik. Alleen dat moment roept al fijne herinneringen op van spanning en verwachting. De ik zit op schoot bij opa, die hem een verhaal gaat vertellen. De ik mag zelf kiezen en kiest – alweer – voor het verhaal van de schildpad. Dat moet dus wel een heel mooi verhaal zijn, als hij het zo vaak wil horen.

Op de volgende bladzijde ben je al beland in het verhaal van de opa en omdat je meteen een kind op zijn buik bij een treinbaan ziet, ga je meteen op in het verhaal en zou je bijna vergeten dat opa aan het vertellen is. Hij kreeg ooit een klein schildpadje cadeau van zijn eigen opa. Ik weet niet hoe het met andere lezers zit, maar zelf wilde ik vroeger zó graag een klein huisdiertje waar ik voor kon zorgen. Dat dit beestje ook nog in de speelgoedtrein past en in het bedje van de beer, moet toch fantastisch zijn! Een vreemde meneer waarschuwt echter de toen nog kleine opa: de schildpad zou groeien! Het kind in mij denkt: nou en? Hier krijgt mijn volwassen ik een spiegel voorgehouden: volwassenen bederven zo vaak het plezier van kinderen door uit het nu te vertrekken, in de toekomst te kijken en dan de gevaren te zien, zonder te weten of het wel daadwerkelijk gevaren zijn. Ik heb immers de voorkant nog in mijn geheugen: de ernstige man met de grote schildpad aan de lijn. Dat zag er bijzonder sfeervol uit. Het kind geniet van de schildpad, neemt hem overal mee naar toe en deelt alles met hem. Waarom zo ver vooruitkijken?

Toch blijkt de schildpad, als hij groter wordt, een probleem te vormen voor het gezin: hij eet te veel en neemt te veel plaats in. Het kind in mij komt in opstand: hoezo te veel plaats? Hij is toch deel van het gezin geworden? Mijn volwassen ik denkt: is dit hoe wij met vreemdelingen omgaan? Als zij leuk en schattig zijn, zijn ze welkom. Als ze te veel eten en onze plek innemen, moeten ze maar weer terug waar ze vandaan komen! De kleine opa gaat met de schildpad naar het land van zijn eigen opa, waar niemand opkijkt van de reuzenschildpad en waar hij de schildpad bij zijn oom brengt die voor hem zal zorgen. Eind goed, al goed?

Nee, natuurlijk niet! Er bestaat ook nog zoiets als vriendschap. De kleine opa heeft zich gehecht aan de schildpad en waarschijnlijk ook andersom. De schildpad wordt dus verschrikkelijk gemist! En dan krijgt opa een briefje dat zijn oom is overleden, maar wat gebeurt er dan met zijn vriend, de schildpad? Hij gaat op reis, op zoek naar zijn reuzenvriend...

Ach, wat een verhaal. Het verlangen, de liefde, de vriendschap, het verdriet: alles is af te lezen in die prachtige tekeningen van kwetsbare mensen en dieren, waar volop plek is voor alle verschillende, complexe emoties. Het kind in mij kan samen met mijn volwassen ik zijn hart ophalen met dit prachtige prentenboek. Hierin kun je immers in woord en beeld alles vinden wat je nodig hebt in het leven: een groot hart vol liefde, waarin plek is voor de ander!